Απεργία διαρκείας ανθρωπιάς…

Ότι τα Τέμπη θα αποδεικνύονταν καταλυτικά για το πολιτικό σκηνικό δεν εκπλήσσει κανένα. Από την μία αναδείχθηκαν όλες οι αδυναμίες, τόσο σε πρακτικό επίπεδο που έφτασαν τους σιδηροδρόμους σε απαράδεκτες συνθήκες λειτουργίας, όσο και την προφανή ανικανότητα της πολιτικής τάξης που περιορίζεται σε κούφια λόγια και περιτυλίγματα δήθεν σχεδίων και ταξίματα σε ιθαγενείς. 

Ταυτόχρονα όμως η εγκληματική τραγωδία των Τεμπών, κατέδειξε την τοξικότητα που έχει ποτιστεί από τον οπαδισμό που κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή. Η έλλειψη αρχών που αντιμετωπίζει αλλιώς τους δικούς μας και αλλιώς τους άλλους, βγάζει μάτι. Αυστηροί στους απέναντι και παραπάνω από επιεικείς στα δικά μας παιδιά. Μόνο που μπροστά στο ανείπωτο δράμα, όλα αυτά που είναι μια αναντίρρητη πραγματικότητα, γίνεται μια αβάσταχτη αποκαλυπτική κατάσταση φέρνοντας μας απέναντι σε ένα καθρέφτη.

Μια μάνα, ένας πατέρας, ένας σύζυγος, όλοι όσοι έχασαν τους δικούς τους θα μπορούσαν να είναι οποιοσδήποτε από εμάς. Και όμως, το κομματικό «οπαδιλίκι», φθάνει να θεωρεί σημαντικότερο το κομματικό συμφέρον από την χαμένη ζωή. Βαφτίζει εύκολα εχθρό τον χαροκαμένο, τον στολίζει με υπονοούμενα της χειρότερης προπαγάνδας και του αποδίδει κίνητρα όχι απλά ύποπτα αλλά απαράδεκτα.

Το εγκληματικό σιδηροδρομικό δυστύχημα όμως, έδειξε και την απόσταση του δίκαιου από το σύστημα δικαιοσύνης, και αυτό είναι ένα συναίσθημα που αναβλύζει αποφορά. Αν είναι ποτέ δυνατόν ο δικαστής να θεωρεί την ρουτίνα της δικαιοσύνης ιερότερη από την ερώτηση ενός χαροκαμένου για το τι του στερεί τον δικό του και ακόμη αν έθαψε τη σωστή σορό ή οτιδήποτε απέμεινε από αυτήν,

Η σύγχρονη Ελλάδα δυστυχώς μπορεί να μετράει πενηνταεπτά Αντιγόνες, δυστυχέστερα όμως μετράει πολλαπλάσιους Κρέοντες. Όταν δεν είναι ούτε ο θάνατος αρκετός για να τον σεβαστούν κάποιοι, τι είναι αυτό που μπορεί να γλυτώσει μια κοινωνία από την σκατοψυχιά που κυριαρχεί; Δυστυχώς ακόμα και η ύστατη ικεσία μιας απεργίας πείνας αναδεικνύει αντί του όποιου αιτήματος, μια απεργία διαρκείας της ανθρωπιάς.